61e dag: Vrijdag 28-03

Om 4 uur ging dan de wekker en ik moet zeggen, ik was vrij makkelijk wakker te maken. Dat ha dik op zo’n vroeg tijdstip echt niet verwacht! Jeff heeft gisteren een Earlham bus geregeld waarmee hij ons alle vier met koffers en Ellen naar het vliegveld kan brengen. We werden dus wakker en hebben ontbeten en ons klaargemaakt voor de reis. Verder hebben we de koffers gepakt en ingeladen in de bus. Daarna moesten we zelf nog in de bus en dat was moeilijker dan het leek. Mady was er zo in, maar dus bus was heel erg hoog, dus het was voor mij vrij pijnlijk om zo’n grote stap te nemen, me af te zetten en alles. Toch is het me gelukt en ik zat in de bus! We zijn naar Brick city gereden om Kelly en Jitske en Ellen op te halen. Eerst Ellen, die erg blij was dat ze zo vroeg in de ochtend lekker kon zitten naast een chauffeur (Jeff was zo wakker als maar kan!). Daarna nog vier koffers in de auto en ik herinnerde me ineens dat ik nog een icepack mee had genomen en dat die nog in de vriezer lag… Ze zijn die snel voor me gaan halen en we zijn gaan rijden. We waren Richmond nog niet uit of Mandy herinnerde zich ook nog wat: haar portemonnee. Omdat we de hele tijd met Debbie haar auto hebben gereden, was de portemonnee blijven liggen in de auto. We moesten dus nog een hele kleine omweg maken en de portemonnee ophalen (daar begon onze we-hebben-geen-geluk-vandaag-dag). Later bleek ook mijn sjaal nog achterin te liggen :D. Toch maar mooi weer bij me :D. Het was een lange rit naar Dayton en ook voor Ellen hadden we een cadeautje (zelfde tulp als Tammy, maar een andere kleur). Omdat ik gisteren jarig was hadden Kelly en Jitske wat voor mij. Een ketting die ik zelf nog in elkaar kan zetten. Mooie kleuren!
Bij het vliegveld aangekomen vervolgde onze pech bij het inchecken van de koffers. Te veel gewicht. We stonden daar dus als gekken de koffers her in te delen en alles erbij te doen bij de handbagage. (daar maken ze geen probleem van…). Uiteindelijk na wat herschikken kon alles gewoon mee, dat scheelde weer :D. Had mijn badjas en wat oude sokken en oude truien al achtergelaten en vond dat al meer dan zat. Daarna kwam het volgende drama. Afscheid nemen. Mandy en ik waren compleet overstuur en vonden het verschrikkelijk om afscheid te moeten nemen. We hebben dan ook veel geknuffeld en veel gehuild en toen achter Kelly en Jitske aangegaan die al aan het inchecken waren. O, wat was dat verschrikkelijk moeilijk en wat ga ik ze missen. Jeff is echt familie geworden en ook Ellen heeft zoveel voor ons gedaan en met ons gedaan dat ze gewoon een deel van je leven wordt. Een heel naar idee dat het nog zo moeilijk is om terug te gaan (Casper, ga maar alvast sparen! Haha). Bij de handbagage had ik ook niet veel geluk. Doordat mijn koffertje helemaal was volgepropt met boeken, konden ze er niet doorheen kijken en gingen ze hem open maken om te controleren. Gelukkig is alles heel gebleven en er weer goed in teruggekomen (en hebben ze hem niet gewogen ;)). Daarna stonden Jeff en Ellen nog om het hoekje te zwaaien en hebben we nog uitgebreid afscheid gezwaaid en gehuild :(. Wij komen snel weer terug! De eerste vlucht kan ik me eigenlijk weinig van herinneren, het is allemaal in een vlaag gegaan. Ineens zaten we. Ik heb heerlijk geslapen met Mandy. Zij op mijn schouder en ik op haar hoofd (best wel kramp als je dan vervolgens wakker wordt). Het opstijgen ging redelijk en het landen was heel pijnlijk in mijn buik. Ik zag meteen op tegen de volgende vlucht. Op Cincinatti aangekomen moesten we doorpakken naar het volgende vliegtuig, want we hadden niet veel overstap tijd. We moesten met de bus naar de juiste gate en bij de gate aangekomen bleek dat het vliegtuig vertraging had. We zijn dus even wat te eten gaan halen! Een lekker broodje met kip :D en appelsap. Toen we terug kwamen, kwamen we erachter dat het vliegtuig stuk is en dat er een nieuw vliegtuig komt voor 12 uur. Wat goed te doen was met Mandy’s vlucht naar Nederland. We moesten ons in de tussentijd wel vermaken. Mandy was misselijk en vroeg om een zakje om eventueel in over te geven. Ze kwamen met een grote prullenbak! We lagen echt krom van het lachen. Verder dachten we, nu we er toch zijn gaan we gewoon even iedereen bellen. Dus we hebben Jeff en James gebeld over wat er nu allemaal gebeurd. Heel leuk! Toen hoorden we alleen minder nieuws. Het vliegtuig wordt niet zo snel vervangen als we dachten en Mandy zou haar vlucht niet meer redden naar Nederland. We zijn dus snel naar de balie gegaan met onze tickets. Gezegd dat we doordat ze ziek is en ik net geopereerd ben niet alleen kunnen vliegen en of er een oplossing is. Dat was er! We werden omgezet naar een directe vlucht naar JFK en we moesten dus snel naar ons nieuwe vliegtuigje! Op naar de bussen, want we moesten naar een andere gate. We moesten alleen eerst van de roltrap af en Mandy lukte het niet met de tassen om er vanaf te komen en ik ben dus eerst mijn spul naar beneden gaan brengen en bij de bewaker achter gelaten en daarna naar boven en Mandy geholpen. Snel in de bus en toen waren we uiteindelijk bij de juiste gate. Het duurde nog maar heel even en dan gingen ze inchecken. Wij nog even zitten, toen Mandy ineens een bekend gezicht zag die ze niet kon plaatsen, maar waarvan ze zeker wist dat hij bekend is. Ze heeft het hem gevraagd en hij gaf aan dat hij vaak werd herkend als Robert de Niro. (heb op een foto gekeken en hij lijkt er toch helemaal niet op). Na de ontmoeting hebben we nog over Nederland gepraat met hem en toen moesten we instappen.
Eenmaal op onze plek hebben we ook onze buurman ontmoet die op de stoel voor ons zat. Het was een jongen van 1,5 jaar oud en was druk bezig met alles ontdekken aan het vliegtuig. De klaptafeltjes los en vast doen etc. Echt heel grappig. Hij vond ons ook erg interessant, dus wij hebben heel veel met hem gespeeld. De steward van deze vlucht was echt heel leuk. Mandy en ik hebben een heel levensplan van hem bedacht en beiden kwamen we met een heel ander idee. (ik: getrouwd en heeft een poes en 2 kinderen, Mandy: hij is homo (zal een keer niet. Haha) en heeft een hond). Deze vlucht landde een stuk prettiger, ik had er minder last van. We kwamen het vliegtuig uit en gingen onze koffers ophalen. Mijn koffers waren er en die van Mandy niet. Zij dus naar dat hokje toe op JFK waar ze over de koffers gaan en daar vertelden ze haar dat ze nog 2 uur moest wachten, want ze zaten op een andere vlucht. Wij dus daar vlakbij w88 op de koffers. Ik heb even thee gehaald bij de Starbucks. Probleem dat zich voordeed is dat Mandy haar theezakje niet te lang in het water wilde laten en ze heeft dus de beker open gemaakt en zichzelf verbrand. Suffie. Ik dus mijn icepack uit de koffer toveren, die toch nog een beetje koud was en ze heeft het onder de kraan gehouden. Tijdens het wachten heb ik bij de informatiebalie nagevraagd hoe ik het beste naar New York kan gaan, naar port authority. Dat wist hij niet (was een speciale balie voor reizen naar je bestemming in NY, maar toch… dat was te moeilijk). Er was alleen een soldaat die het gesprek had opgevangen, die vlak naast mijn oom woont en ook wist hoe ik daar het beste kon komen. Hij heeft me het plan helemaal uitgelegd en vroeg me om mijn nummer, zodat hij kon checken of ik heelhuids was aangekomen. De twee uur waren een tijdje verstreken en nog steeds geen koffers. Mady weer naar die mensen toe en kreeg de reactie: ‘Ow maar die worden gewoon in een keer doorgestuurd naar Amsterdam! Je hoeft helemaal niet te wachten.’ Wij dus als een gek naar boven om Mandy in te checken. Toen we afscheid wilde nemen werden we gestoord door een of andere Spanjaard die dacht dat hij belangrijker was dan een Siamese tweeling afscheid… Tsssss. Maargoed even vriendelijk die man afgepoeierd en kon toen nog maar heel even gedag zeggen en hopen dat alles goed komt. De vrouw aan de incheckbalie was trouwens echt vervelend! Liet Mandy helemaal niet uitpraten over de koffers enzo… Ik heb daarna nog even mijn oom gebeld om te vragen of mijn route wel het beste plan was. Dat was niet zo, ik moest een rechtstreekse bus nemen, anders redde ik het niet met al die koffers. Ik dus naar de bus toe, waar een vrouw al een uur op de bus stond te wachten. De bus kwam om de 20 minuten, dus dat was nogal gek. Na een tijdje kwam de bus en je moet wel ervoor springen bij wijze van spreken om hem te laten stoppen, maar dat is dan wel gelukt! In de bus heb ik naar buiten gekeken en viel het me op dat er hier enorme begraafplaatsen waren! Echt kilometers breed en lang. Ik kwam aan op 42nd street naast een station. Ik herkende het niet echt van de vorige keer, dus vroeg of ik goed zat. Ik zat goed volgens de buschauffeur. Na een uur wachten belde James dat hij net aankwam en dat hij me niet zag. Ik zat dus toch verkeerd. De buschauffeur heeft voor me geregeld dat ik op de volgende bus gratis verder werd afgezet. Daar stond James me op te wachten en daar hebben we samen de bus naar Newark gepakt. We hebben veel gepraat en ik werd gebeld door de legergast, Joshua. Ik heb hem verteld dat alles goed is gekomen. Hij wilde wel wat afspreken, daar heb ik vriendelijk voor bedankt. Wel heb ik aan de jongen in de bus gevraagd waar hij zijn vest heeft gekocht. Echt een mooi vest! (Echt een Mandy actie om het ook echt te vragen, ze heeft me aangestoken. JEEJ!)
Thuisgekomen bij James was ik heel erg moe en na een tijdje zij hij: ‘Valt je niet iets op?’. Bleek er een gigantische verjaardagsballon te hangen! Hehe. Had ik echt niet gezien en hij had een surprise party georganiseerd met allemaal vrienden van hem, waarvan ik er veel al ken! Echt heel erg gezellig. Hij heeft ook een taart laten maken met een foto van mij en Cas, zodat hij er ook bij kon zijn op mijn feestje. (hij werd alleen vrij snel opgegeten…). Ik heb veel gekletst en cadeaus gekregen en toen ben ik lekker naar bed gegaan…