53e dag: Donderdag 20-03

Ik heb vandaag een hele slechte nacht gehad. Ik kon niet in slaap blijven en heb de hele nacht lopen woelen. Doordat de pijnmedicatie me ook slap maakt en duf, ga ik over op ibuprofen en kijken hoe dat gaat. Ik ben rustig opgestaan en heb even een appel genomen als ontbijt. Mijn hongergevoel is echt helemaal weg. Ik heb tussendoor nog even gerust op de bank en nog even geluncht met een beetje cereal. Daarna kwam Mandy me ophalen om naar school te gaan. Ik heb er echt zin in om de kinderen weer te zien!
Mandy die moest nog lunchen, dus dat deed ze in de auto. Normaal niks mis mee, maar ze is gek geworden op die zoete bagels… Mijn maag voelde zich bij die geur helemaal niet lekker worden. Haha. Maargoed, alles binnen weten te houden hoor! Op naar school dan maar. Daar eenmaal aangekomen waren mijn kinderen buiten aan het spelen. Ik kwam de auto heen en na een paar stappen richting de klas, kwam de klas al op me afrennen. Ik ben door iedereen even flink geknuffeld. Echt heel lief, ze hebben me echt gemist! Ik ben buiten even van het zonnetje blijven genieten. Het is hier vandaag namelijk heel warm en de kinderen lopen in T-shirtjes rond (ik met jas en sjaal. haha). Na het buitenspelen zijn we naar binnen gegaan en op de weg naar boven heeft Brandon Alex lopen slaan, nouja meer een flinke dreun in zijn gezicht gegeven. Dat heeft iemand opgelost en Alex zit nu in de klas met een ice-pack en Brandon zit beneden in het kantoor van Tammy. De kinderen hebben me uitgelegd dat waar ze mee bezig zijn nog niet erg verandert is. Wel zijn ze bezig met die aandelen en zijn ze bezig met een opstel die alle 6th grade kinderen doen in Richmond. Het gaat om een wedstrijd wie het beste opstel schrijft over wat het kind zou doen als hij/zij burgemeester wordt. Wat ik tot nu toe heb gelezen van de ideeën van de kinderen verbaasd het me niet: drugs van de straat en meer speelgelegenheid is waar ze het meest mee zitten. Als de kinderen stil aan het werk zijn, dan mag de televisie aan. Maart en April zijn basketbal maanden en wordt er constant op tv gebasketbald. Alle kinderen hebben de uitslagen gegokt van alle wedstrijden en daar kunnen ze punten mee verdienen en kijken ze aan het eind van April wie de winnaar is. Wel gek om de tv de hele tijd aan te hebben, van werken komt er nog weinig. Ik denk dat Joel zelf basketbal ook vooral erg belangrijk vindt om te volgen ;).
Na schooltijd was ik eigenlijk ook al wel weer helemaal versleten. De ibuprofen geeft me enorme hoofdpijn, dus dat was ook eens maar nooit weer. Dan maar zonder pijnmedicatie proberen en vertrouwen op mijn hoge pijngrens. Ik kon alleen nog niet naar huis, want we hebben een afspraak bij Nelson. Hij werkt naast Doug op kantoor en heeft geregeld dat wij mochten komen. Hij heeft de opdracht vervolgens bij Kelly neergelegd die alles heeft geregeld, die we nog steeds niet hebben ontmoet! Zij is zelf ziek geweest en haar kind was erg ziek en heeft steeds geen tijd gehad om ons te ontmoeten. We hebben wel een cadeautje liggen en Mandy heeft al wel contact gehad met Musa, haar man. Die werkt bij admissions en daar is Mandy heengegaan. Jeff werkt daar ook en die zoekt ze af en toe tussendoor op als ze op Earlham is. We zijn nu in ieder geval dus op Earlham en hebben eerst even wat brieven de deur uitgestuurd. Daarna zijn we doorgelopen naar het kantoor van Nelson. Toen Kelly en Jitske daar ook kwamen zijn we naar binnen gelopen. Ik ben snel op de bank gaan zitten. We hebben een heel gesprek gehad over heel veel verschillende dingen. Hij heeft eerst een boel verteld over zijn ervaring met Japanse studenten. Dat was allemaal begonnen met leerkrachten van Japan die hier kwamen kijken naar het onderwijsprogramma etc. Nu komen er veel Japanse studenten aan Earlham studeren, maar is die uitwisseling met docenten er niet meer. Hij zoekt dus eigenlijk een nieuw project. Wij hebben veel verteld over onze ervaringen tot nu toe, wat ons is opgevallen, wat ons mee zat, wat ons tegen zat en wat we allemaal aan verbeterpunten zagen voor de jaren die volgen. Waar wij vooral het gedeelte missen buiten de basisschool. Wat houdt het hele educatie systeem nou in hier in Amerika. Het kijken naar meerdere scholen, middle schools en high schools en kijken naar de lerarenopleidingen. Zowel Earlham als Ballstate (ofzo), waar heel veel verschillen tussen zitten. We hebben dus voor komende jaren voorgesteld om minder de praktijk in te gaan hier, gewoon omdat je dan veel meer kan leren van Amerika en het onderwijs hier. Naar hun weten moest dat vanaf de Pabo? Nouja, daar hebben we onze gesprekken op de Pabo nog voor en we hebben zat dat we kunnen vertellen, dus er is in ieder geval wat uitgekomen. Het is een mooie ervaring. Het gesprek liep veel langer door dan ik had gedacht (2 uur ipv. Een half uur), maar alles is dan ook besproken wat wij wilden vertellen en wat hij wilde vertellen en vragen. Aan het eind van het gesprek wilde ik het liefst wegrennen naar de auto, want ik snakte naar mijn bedje. Eenmaal thuis heb ik dus ook eerst even lekker op bed gelegen en daarna zijn we gaan eten bij Texas roadhouse. Dat is een Texas stijl restaurant. Super lekker eten en country muziek op de achtergrond. Als er iemand jarig is, komt er ineens een wilde nepstier te voorschijn waar de jarige op gaat zitten en de staff roept door het hele restaurant dat er een jarige is en dan HIHAA. Echt heel grappig. Ook hebben ze een restaurant song, waarbij ze met zoveel mogelijk personeel aan de kant gaan staan en gaan dansen op de country muziek. Super leuk en lekker restaurant!
Na het eten zijn we naar Eric en Matt gereden en hebben we daar een tijdje gehangen en kaarten gespeelt. Ik lag lekker op de bank. We zijn kort gebleven, maar het was erg gezellig! Ze kaarten hier heel veel en ik vind kaarten echt heel erg leuk! Na ons bezoekje zijn we naar huis gereden en lekker mijn bedje ingekropen. Nouja ik mijn bedje en Mandy haar bedje.