58e dag: Dinsdag 25-03

Joepie! Alweer 4 jaar en 2 maanden samen met Cas in onze leuke en supergezonde relatie! De laatste 2 maanden waren dan wel digitaal, maar ook dat maakt ons weer een ervaring rijker. Ik weet nu dat ik dat dus niet meer wil. Haha. Volgende keer doen we zo’n grap wel samen ;). Hoezeer ik hier ook geniet, ik mis je wel heel erg!
Ik moest vandaag natuurlijk zeer vroeg op, want dames en heren. We go Amish! We zijn opgehaald door Kelly en Jitske en zijn doorgereden naar Ipke, die ons naar de school gaat brengen. Wij dus achter hem aanrijden. Weer door al het boerenland rijden. Hele grote delen waren overstroomd. Er is veel regenoverlast geweest op het land en er zijn veel ongelukken mee gebeurd en gewassen mee geruïneerd. Echt balen! We kwamen daar aan en zoals ik al eerder verteld had was er een 1 klaslokaal bevattend huisje. Daarnaast was een stal voor de paarden waar ze mee naar school komen en aan de andere kant naast de school stonden 2 hutjes, wat de wc’s voor moesten stellen. Dat ga ik later maar is even uitproberen! Ook is er een speelveld, met een net en een schommel. We gingen naar binnen en er waren al een paar kinderen die bij de juf op schoot zaten en om haar heen stonden. Wij werden welkom geheten en er waren 4 stoelen op een rijtje neergezet voor ons, zodat we konden zitten. We proefden meteen al een wereld aan verschil in de cultuur. Er kwamen meer kinderen binnen en gingen weer naar buiten. Ze zeggen alleen eerst allemaal de juf gedag en de juf zegt de kinderen stuk voor stuk goedemorgen. Na een tijdje was het tijd om te beginnen en kwamen de kinderen naar binnen. Ze deden hun strohoeden af (ja de jongens hebben traditionele strohoeden) en de meisjes deden hun muts af (ook speciaal en allemaal gelijk). Later kwamen we er achter dat de hoeden bij de jongens gewoon een Amish traditie is waar ze zich aan houden en de mutsen van de meisjes doen ze alleen op als het koud is, maar de klederdracht moet gelijk zijn. Iedereen liep naar zijn plaats. Er waren 6 rijen met 5 tafels en tussen de rijen tafels stond een hele grote tafel, zodat er 3 rijen met 5 kinderen in elke rij werden verdeeld. De achterste tafels werden bezet door de oudere kinderen en de voorste tafels door de jongste kinderen. De juf begon met een stuk voor te lezen uit de bijbel. Na het voorlezen stonden de kinderen vrijwel meteen recht naast hun tafels en begonnen ze het onze vader op te zeggen (in het Engels). Na het onze vader begon er 1 kind met lopen en de rest volgde in een keurige rij, precies op de volgorde dat ze moeten staan. Ze gingen van groot naar klein voor het bord staan (net als bij een schoolfoto). Zo vormden ze het koor. Ze hebben een aantal psalmen gezongen en hebben zich toen aan ons voorgesteld. Dat ging per familie. De kinderen stapten naar voren van een gezin en vertelden hun naam en hun grade (groep). Er zitten kinderen van grade 1 (groep 3) t/m grade 8 (groep 10) in de klas. Na grade 8 zijn de kinderen klaar met leren en gaan ze werken. Ze liepen weer naar hun stoelen en haalden hun materiaal tevorrschijn om te gaan werken. Het valt meteen op dat deze kinderen een enorme discpipline hebben en concentratievermogen. Ook tonen ze erg veel respect.
De kinderen begonnen gewoon uit hun eigen boeken te werken. Het materiaal was schrikbarend! De boeken waren ongeveer 50 jaar oud en hingen van ellende uit elkaar. Grade 8 maakte sommen, die erg makkelijk op te lossen zijn, maar de manier waarop zij het doen snap ik nog steeds niet! Wat een verschil! Verder kunnen de kinderen tussendoor niet zomaar hun plek verlaten of wat vragen, er gaat netjes een vinger in de lucht en de juf zegt hun naam. Zodra de naam wordt gezegd kunnen ze doen wat ze willen. Tenminste, wel dingen die normaal zijn in de klas ze gaan niet ineens touwtje springen in het lokaal ofzo… Ondertussen dat de andere kinderen werken roept de juf steeds 1 grade voor het bord. Daar geeft ze hun een ‘les’. Eigenlijk overhoort ze de kinderen meer en toetst ze ze op het niveau dat ze hebben. Echt les hebben we haar niet zien geven en uitleg geven zat er ook niet echt in. Later hoorden we dat de kinderen ook veel hulp van de ouders kregen en we zagen ook de rol van de oudere kinderen in de groep. Zodra een jonger kind een vraag had liep zij/hij naar achter in de klas om de vraag te stellen aan een ouder kind. Die gaf vervolgens uitleg over het probleem en keek als het kind klaar was ook het werk na. De juf hoeft dat allemaal niet te doen. De juf heeft trouwens ook geen opleiding gehad, ze was gewoon een slim persoon die ze hebben gevraagd om les te gaan geven.
Tussendoor mogen de kinderen een frisse neus halen en fris was het! Ik kan mezelf door mijn weinige energie nog steeds niet goed warm houden en het was zo koud buiten, dat ik binnen ben gebleven en door het raam heb toegekeken. Ze speelden softbal. En niet alleen de oudsten, nee ze speelden allemaal met elkaar! Je merkt meteen dat ze een hele hechte groep hebben en ze hebben heel erg veel plezier samen en veel plezier in leren en in school. Als ze binnen zijn en de juf een grade bij zich roept, roept ze eerst de grade. Dan staan ze netjes naast hun tafel en zegt de juf: go. De kinderen lopen naar voren en gaan op volgorde van leeftijd staan. Bij de oudere grades begon ze met de spellingsles. Dat ging zo: Juf: ’Breast’, kind: ‘Breast, B – r – e - a – s - t’. Zonder blikken of blozen trouwens bij at word, dat viel me erg op. Ze praten er ook heel veel over, aangezien ze koeien melken. Het was wel heel apart dat ze hardop steeds een woord moeten spellen. Ze mogen als ze klaar zijn ook niet meteen naar hun stoel. De juf stelt een vraag en degene die het eerst het juiste antwoord zegt mag naar zijn plaats. Dat gaat hetzelfde met lunch, de eerste met het juiste antwoord mag zijn lunch pakken. De lunch was heel divers. Ze brachten allemaal hun eigen lunch mee, maar er zaten ook gewoon kinderen met chips en popcorn en pretzels etc. Ook kinderen met brood etc. Van te voren mogen ze iets opwarmen op de warmtebron in het lokaal. Na het eten hebben wij een liedje voor ze gezongen, noujah 3 liedjes (verzin ze maar is zo snel, ineens een black-out!). Daar gingen we dan met: vader Jacob, hoedje van papier en hoofd schouders knie en teen. Later op de dag wilden ze nog meer horen en hebben we nog visje in het water, 10 kleine visjes, papegaaitje leef je nog en een paar sinterklaas liedjes gezongen. Ze vonden het helemaal leuk! Ook hebben ze in de kring nog een spelletje gespeeld, een soort van moordenaartje. De juf speelde mee en alles liep gewoon goed, zonder enig ingrijpen! Het was voor ons alleen wel moeilijk om te volgen, want ze spraken geen Engels tijdens het spelen. Hun eigen taal is een mengeling van Nederlands, Duits en Frans. Enigszins te volgen voor ons, maar lang niet genoeg om het te begrijpen. Er is natuurlijk nog veel meer opgevallen, maar mijn aantekeningen zijn ingepakt ;).
Aan het eind van de dag gingen de kinderen weer naar huis. Ze zeggen allemaal individueel de juf gedag en de juf zegt elk kind terug gedag. De kinderen gaan vervolgens op de step (een fiets zonder zadel en trappers), te voet, met paard en wagen of… met een busje naar huis. Een vrijwilliger van het dorp waar ze dichtbij wonen neemt kinderen mee in de auto en brengt ze thuis. Dat is voor de kinderen die verder weg wonen. Ze mogen geen autorijden van hun geloof, maar ze mogen we bij iemand in de auto zitten. De juf komt op een pony naar school. Echt grappig. Ik vond het erg leuk om te zien en heel interessant om mee te maken! Wat me vooral opviel is hoe ongelooflijk gelukkig deze kinderen zijn, zeker als ik het vergelijk met de kinderen in Richmond. Je zou bijna wensen dat de kinderen in Richmond ook Amish kunnen worden en dan ook zo gelukkig kunnen zijn. Zo’n dag laat je in ieder geval wel erg hard nadenken. (Maar ik kan toch niet zonder mijn computer en mobiel, ze maken me veel te gelukkig! Of de tv…)
Nadat we thuis zijn gekomen zijn we het afscheidscadeau van Debbie gaan halen. Het bleek langer te duren dan we dachten en Jeff was inmiddels naar bed (hij is een ochtend mens en geen avond mens…), maar we hebben Debbie een mooie lijst gegeven met onze foto er in. Ze wilt hem perse boven de openhaard in de woonkamer neerzetten, want ze vind dat we echt familie zijn geworden de laatste tijd en dat we dus ook tussen de familie horen! Echt super lief, maar dat is ook precies hoe we het ervaren hier. Debbie ging ook vroeg op bed, want ze moet morgen vliegen. We hebben nog maar half gedag gezegd, want we zien haar morgenochtend nog. Maar moeilijk dat het was! Ik schuif het nog even voor me uit. We zijn nog even naar Earlham gereden en hebben daar nog wat gekletst met wat vrienden. Na Earlham ben ik lekker naar bed gegaan! Wat een dag!